ที่โรงเรียนบ้านสามขา จังหวัดลำปาง ตอนเขา (นุ๊ก – จารุวรรณ คำเมือง) อยู่ชั้น ป.6 ผมถามว่า “มีใคร อยากจะเรียนครูบ้าง”ทั้งชั้นมีอยู่ 2 คนที่ยกมือ ถามครั้งที่ 2 ก็ยังเป็นเช่นนั้น ก็เลยปรึกษาคุณพารณ (พารณ อิศรเสนา ณ อยุธยา)
.
“หาทุนส่งเด็กคนนี้ไปเรียนโรงเรียนดี ๆ ในกรุงเทพไหม”
.
ท่านก็กรุณาไปติดต่อ ให้เด็กคนนี้ไปเรียนต่อที่โรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์ เพื่อจะเข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ ในที่สุดเขาก็เข้ามหาวิทยาลัยได้ และก็ออกมาทํางานที่โรงเรียนบ้านสามขา แรงบันดาลใจของเขาก็คือ อยากจะเป็นคุณครูสอนภาษาอังกฤษ เหมือนอาจารย์ศรีนวล เพราะเขาเรียนภาษาอังกฤษได้ดีก็เลยเข้ามาทํา ในที่สุดเขาก็พบว่า การเป็นคุณครูนี่ไม่ใช่ตัวเขาแล้ว
.
“งั้นเราก็เปลี่ยนได้สิ”
.
การที่เราตั้งใจจะเป็นคุณครู แต่วันหนึ่งมาทําแล้วรู้ว่ามันไม่ใช่ เขาก็ปรึกษาหารือกับสามีเขา ซึ่งเป็นวิศวกรว่าเราหันไปทําอุตสาหกรรมกันดีกว่าไหม เขาก็บอกว่า
.
“ชาวนาเนี่ยปลูกข้าวเสร็จแล้วก็ปล่อยฟางข้าวไว้ให้วัวควายกินหรือไม่ก็เผาทิ้ง ทําไมเราไม่เอามาใช้ประโยชน์อย่างอื่น ถ้าเราเรียนมาขนาดนี้แล้วยังกลับไปทํานาอยู่ มันคงไม่ใช่แล้วมั้ง มันไม่ใช่ตัวเราแล้วเนอะ ออกมาเป็นคุณครูก็ไม่ใช่ จะไปทํานาเหมือนปู่ย่าตายายก็ไม่ใช่ คิดใหม่ทําอะไรดีก็เอาฟางข้าวเนี่ยแหละมาทําเป็นเยื่อกระดาษ”
.
ใช้ระบบอุตสาหกรรม ส่งไปขายต่างประเทศ เป็นนวัตกรรมจากชุมชนบ้านสามขา ที่มาจากสองสามีภรรยา น่าชื่นชมมากเลย